'Hoe kon je?'

Toen ik dit gedicht voor het eerst las, stroomden de tranen over m'n wangen! En elke keer weer als ik het lees, moet ik even slikken...

Toen ik een pup was, amuseerde ik je met mijn gekste streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.

Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen- en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.

Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij -inmiddels je vrouw- is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.

Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefacineerd door hun roze huidjes, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij -en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh..., ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".

Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op m'n neus. Ik hield van ze en van hun aanraking -jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam-, en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekum in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.

Er was een tijd dat, -als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige "gezinslid" was. Ik was blij en opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hulpeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs voor een met "papieren".

Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!". En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee bijbracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed het mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen -en ik nu ook.

Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen, en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je".

Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopende dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal een nare droom was. Of hoopte ik tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, -die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.

Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wangen gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?".

Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden, of voor mezelf zou moeten zorgen; -een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was.
Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.

Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen...

Helaas komt dit hier in Australie VEEL TE VEEL voor, de asiels puilen uit en er worden elke dag 550 honden en katten afgemaakt. Vaak goed te herplaatsen, gezonde dieren! Van alle honden die jaarlijks worden opgegeven (dus nog niet eens zwerfhonden), wordt maar 1/3 herplaatst.. dat betekent dat meer dan de helft wordt afgemaakt! Honden hier krijgen vaak maar een week tot 2 weken de kans op herplaatsing, dan moet er plaats gemaakt worden voor de volgende! Deze cijfers maken mij zo boos en verdrietig, gelukkig zijn er ook organisaties die honden van de 'death row' redden en ze plaatsen in pleeggezinnen om ze zo langer de tijd te gunnen om ze te herplaatsen!

Trip naar de 'Barrington Tops'

Van Dinsdag tot Donderdag zijn we een paar dagen weg geweest naar de 'Barrington Tops', een groot National Park in NSW. Het is echt 'the country life', ergens ver weg in de natuur. We verbleven op het landgoed 'Riverwood Downs', van maar liefst 750 are. Ze hebben daar een camping, bungalows en hotelkamers, restaurant enz. Het is ook erg hondvriendelijk, de honden mogen overal komen. Hier zaten wij in:



Er zijn veel wandelroutes, wat helemaal geweldig is, je hoeft je totaal geen zorgen te maken over auto's en andere mensen met honden! Toen we gingen wandelen en langs een weide met paarden kwamen, kon ik het natuurlijk niet laten om even te aaien. Butters vond dit niet zo'n goed idee, hij schijnt te denken dat dat grote, zwarte dier toch wel gevaarlijk kan zijn! Hij ging me dan ook gelijk waarschuwen:



De mensen die dit runnen, fokken ook border collies en we kwamen ook regelmatig een paar tegen! Deze mooierd zat een hele tijd bij ons op de veranda en dit vond met name Butters erg gezellig...



De volgende dag hebben we een ritje gemaakt naar de 'Barrington Tops', dit lag namelijk nog zo'n half uurtje rijden van onze accomodatie af. De weg ernaar toe waren echt landweggetjes, geen asfalt en overal koeien op de weg:



Toen we eenmaal aangekomen waren en een wandeling naar een mooie 'look out' wilden maken, begon het hartstikke hard te regenen! Hmm, even wachten in de auto dan maar! Het hield maar niet op en langzaam aan veranderde de regen zelfs in sneeuw! We besloten om maar een rechtsomkeer te maken en terug te gaan, aangezien de wegen erg smal, modderig, nat en langs een afgrond gaan. Maar wel erg bijzonder om hier natte sneeuw te zien!



Op de terugweg hebben we nog even gestopt bij een rivier, die door het park stroomt.



Toen we uit het park waren, kwamen we een hele groep wallabies tegen! Eentje had ook een kleintje in de buidel, erg mooi om te zien!



Kortom, het was erg fijn om even een paar daagjes ertussen uit te gaan! Wij vonden het alledrie erg ontspannend zo op 't platteland, hier in Belmont en omstreken is het, behalve de stranden, erg druk en weinig plek om ongestoord te wandelen e.d.

Nog een laatste foto van het mooie landschap:

Walvissen!

Wij gingen gistermiddag wandelen op Redhead Beach met Butters & Danté, toen er toch een hele school met walvissen voorbij zwom! Gelukkig had ik de camera mee, dus heb ik het even gefilmd! Als je goed kijkt, zie je elke keer water opblazen en op een gegeven moment zie je ook een witte staart! (Ik ben wel een beetje buiten adem van het rennen, hihi!) Heeeeel erg speciaal!

Nieuwe Start!

Ik heb toch besloten om een blog aan te maken, ik vind dit veel makkelijker dan de website die ik tot nu toe gebruik.
Ik gebruik 'Blogspot' ook voor Butters' z'n site en dit bevalt veel beter. Hier kan ik bij de berichtjes die ik schrijf gelijk de foto's en video's plaatsen en als je op de foto's klikt, zie je ze op volledige grootte.

Ook hier kun je berichtjes achterlaten, je moet dan wel even op de titel klikken, zodat je het volledige bericht te zien krijgt en dan kun je onderaan je reactie plaatsen!

Vanaf nu zal ik dus geen gebruik meer maken van: www.chrisaanstoot.reislogger.nl
en zal ik hier berichten plaatsen.

Ook hier kun je je aanmelden als 'Volger', dan krijg je een mailtje wanneer ik een nieuw bericht erop zet!

Even een testfoto: